Ik sliep bijna alleen maar

Palliatief

‘Het was een gekke situatie. Ik had net een nieuwe baan als docent Nederlands. Bij mijn eerste ziekenhuisafspraak wilde ze meteen een biopt nemen. Ik wist toen helemaal niet wat dat was. Maar na de eerste slechte uitslag, baarmoederhalskanker, bleven de slechte uitslagen komen. Het was uitgezaaid, het was niet meer te genezen, ik was palliatief.’

Bang

‘Ik houd helemaal niet van ziekenhuizen. Ik ben ook bang voor naalden en prikken. Toen mijn arts wilde afwachten om te kijken of ik mee kon doen aan een studie, vond ik dat eerst goed. Maar op een gegeven moment wil je iets doen. Afwachten is nooit mijn sterkste kant geweest. Uiteindelijk is er voor gekozen om te starten met zes chemobehandelingen.’

Somber

‘De periode van mijn chemo’s waren voor mij heel moeilijk. Ik had heel veel last van bijwerkingen. Ik was heel moe, super misselijk, ik at bijna niet meer. Ik houd heel erg van eten maar door die misselijkheid en omdat ik geen smaak meer had, wilde ik ook niet meer eten. Al die klachten maakte mij ook heel erg somber. Ik sliep bijna alleen maar en als ik wakker was, had ik de donkerste gedachten. Het hoefde van mij allemaal zo niet meer.’

Moeilijk

‘Die somberheid heb ik als het moeilijkst ervaren. Door de lichamelijke klachten voel je je zo verrot. Met de arts of verpleegkundige kon ik daar wel over praten maar het was ook anders. Zij hebben mij niet op mijn slechtst gezien, dan was ik thuis. Het was voor mijn dochter van negen jaar ook heel moeilijk. Zij dacht in die tijd dat ik doodging. Het gaf mij het inzicht dat ik dingen goed moet uitleggen. Voor ons is het logisch dat je niet doodgaat van chemo maar een kind vult dingen zelf in.’

Mijn keuze

‘In het traject van de zes behandelingen wilde ik vaak stoppen. Hoopte ik op een positieve coronatest of slechte bloedwaarden. Dan hoefde ik tenminste niet meer. Voor de laatste behandeling heb ik gesproken met de verpleegkundige. Dat ik niet meer wilde, omdat ik me zo slecht voelde. Zij dacht met me mee en uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Ik voelde me niet onder druk gezet, het was mijn keuze.’

Afscheid

‘Na de behandelingen waren veel bijwerkingen weg. Vooral die echte somberheid, depressie, is weg. Maar nog steeds vind ik mijn diagnose erg moeilijk. Ik snap dat het voor mijn man, dochter en andere naasten misschien fijn is om afscheid van mij te kunnen nemen maar soms had ik wel gewoon onder een bus willen komen. Niet dat ik nu dood wil, maar het proces dat ik langzaam aftakel vind ik heel erg. Voor mezelf had het niet zo gehoeven’
 

Nina is 41 jaar en heeft uitgezaaide baarmoederhalskanker. Ze houdt een blog over haar ziekteproces bij.